Kategoria: Uncategorized

Kiedy w niedzielę o 5.00 rano nad Bielskiem przeszło oberwanie chmury, chyba każdy wolontariuszy obudził się z jedną ponurą myślą „no to pozamiatane”. Bo jak zorganizować Dzień Psa- Otwarte Dni Schroniska kiedy z nieba pompują hektolitry wody? Ale już ok 9.00 zaczęło się wypogadzać, a o 10.00 słońce zaiskrzyło w kroplach deszczu, które jak małe diamenty lśniły na kratach boksów, przypominając o niedawnym deszczu. Bo tam gdzie ma dziać się dobro, tam nawet pogoda wie, że musi wystawić swój najpiękniejszy arsenał. Pierwsi goście przybyli tuż po godzinie 10.00 Ucieszyliśmy się, że mimo niedzielnego czasu, czasu który spędza się z bliskim, komuś chciało się wyjść z ciepłego domu i przyjechać do schroniska. A potem…potem byli drudzy goście i trzeci i…..przestaliśmy liczyć, a zaczęliśmy przecierać oczy ze zdumienia. Takiego czegoś, jak długo istnieje schronisko w Bielsku, ulica Reksia nie widziała ! Sznur samochodów ciągnący się aż do ul. Krakowskiej i ludzie podchodzący i z uśmiechem mówiący, że musieli auto zostawić daleko, daleko za ulicą Reksia. W tym dniu, przed bielskim schroniskiem, mogliśmy zobaczyć rejestracje ze wszystkich okolic bliższych i dalszych. Przychodzili ludzie którzy przyjechali specjalnie autobusem. Przynosili dary, dobre słowo, i uśmiechy. Mimo nawału pracy przybył Pan Prezydent Bielska- Białej Jarosław Klimaszewski wiceprezydent Pan Adam Ruśniak i Naczelnik Wydziału Gospodarki Pan Wieslaw Maj. I razem ze wszystkimi przybyłymi wzięli w naszej zabawie „Prezent z Łapką” oraz w kreatywnych warsztatach, którą zorganizowała Fundacja „Świat w Naszych Rękach” na których można było zrobić psa maskotkę z recyklingu albo własnoręcznie ozdobić eko torbę. Ale to co działo się pod schroniskową wiatą, te wszystkie uśmiechy, radości, miłe słowa i dobre gesty było niczym, w porównaniu z tym, co działo się poniżej, na samym końcu ulicy Reksia. Między boksami smutku i beznadziei pojawiły się tłumy dobrych ludzi. Ludzi, którzy chcieli na własne oczy zobaczyć ten smutek, to przerażenie ale i tę ogromna nadzieję, która mieszka w betonowych boksach. Nasi wolontariusze mieli pełne ręce roboty. Zwiedzający zadawali setki pytań. Wielu wychodziło ze łzami w oczach i wielu z nich mówiło „Wrócę tu. Wrócę i zaadoptuję. Bo to nie może być, żeby w mieście gdzie żyje tylu dobrych ludzi, istniało miejsce, gdzie miłość czeka za kratami aż ktoś ją znajdzie”. My wolo uśmiechaliśmy się i przytakiwaliśmy. I czekamy…czekamy aż ci, którzy w niedzielę zostawili swoje serce w jednym z kilkudziesięciu boksów, wrócą i zabiorą nowych psyjaciół do domów. Byli też Ci, którzy postanowili zasilić w dobro-czyli dać swój czas i siebie w pracach wolontaryjnych na rzecz bezdomniaków min. w Schronisku. Jest ciężko, nie będziemy Wam ściemniać, ale takie dni jak ten, dodają nam siły, nadziei i energii. Pokazują jak wiele jest dobra i dobrych ludzi. Musimy to powtarzać częściej, abyśmy mogli znowu i znowu widzieć jak wiele dobra i miłości jest w ludziach.I jeszcze jedno. Odkąd działamy, a jest to już kilka ładnych lat, dostajemy wiele zapytań od wolontariuszy i fundacji z innych miast, jak nam się udaje. A my niezmiennie odpowiadamy…to co nam się udało, to działać na terenie gdzie mieszkają niesamowici ludzie. Że podbeskidzie to ta część Polski gdzie ludziom wystarczy powiedzieć „potrzeba pomocy” a mieszkańcy którzy na co dzień spoglądają na szczyty Beskidów, odpowiadają „Powiedzcie jak Wam pomóc, i o resztę się nie martwcie”

Nasza siła to Wy